Alleen bij de rivier...

Cairo keek Okami vaag na. Hij wist wat ze had gezegt. Hij keek Memila weer aan en slikte.

Memila keek angstig naar Cairo.
''Wat gebereurd er nu?'' vroeg ze angstig.

''tis een vloek die ze heeft uitgesproken'' zei Cairo maar hij wist er wel iets tegen te doen. Een vuur kleurige gloed verscheen om hem heen. Hij sloot zijn ogen en sprak een lange spreuk. Op het laatst hoorde je vaag een feniks. Even later verdween de vloek vaagjes. En zijn gloed verdween ook. Cairo stond op. En keek naar Memila.

Neko zat aan de overkant van de rivier op haar knieen.
Ze keek naar wat er allemaal aan de hand was en boog haar hoofd.
Het was haar fout dat er in dit rijk zwarte magiers werden toegelaten.
Ze slikte even toen ze wist dat Cairo nooit van haar kon houden.
Maar ach, het leven is hard.
Toen stond ze op en liep zacht weg.

Memila keek Cairo angstig aan.
''Wat gebeurd er?'' vroeg ze geschrokken.
''Ciaro? Antwoord please!'' zei Memila smekend.

''ik heb de vloek weg gehaald'' zei Cairo en stond op. Aan de overkant zag hij een meisje weg lopen. Neko.. dacht hij. En keek naar het water.

Memila ging op een steen zitten.
Ze was moe. Heel moe.
Ze spreide haar vleugels uit en sloeg die om haar heen.
Zo, lekker warm.
ze viel in slaap...