Nieuw hier in de bergen

Okami vliegt over de bergen. Ze voelt de koele berg lucht op haar tiere huidje. Ze was alleen maar wel tevreden. Alleen soms miste ze de vriendschap van haar vorige famillie jammer dat ze er uit was gegooit.

Neko stond op een kleine afstand toe te kijken.
Ze was afgedwaalt van de grot en stond nu hier te kijken.



[Even andere ava mischien?]

Okami ziet een figuurtje benede en land naast het meisje.
Hoi wie ben jij? vraagt Okami nieuwschierrig.

''Eerst jij''zei Neko en keek haar nieuwschierig aan.

Ik ben Okami ben hier net nieuw nadat ik uit mijn eigen land ver geschoorst. Dreunt Okami op en vervolgt Okj nu jij?

''Neko de vluchtende dochter van de keizer'' dreunde ze ook op.
Ze lachtte even kort en keek haar vriendelijk aan.

Cairo kwam aangelopen. Met Xavier op zijn schouder hij keek naar Neko en het meisje. ''hoi'' zei hij.

Neko's gezicht klaarde vrolijk op.
''Hey Cairo'' zei ze.
Een warm gevoel stroomde binnen. Ze keek vriendelijk naar het meisje.

Okami keek even vreemd naar de jongen en maakte een buiging en zei Okami is de naam aangenaam. en keek weer naar Neko.

Neko boog ook.
''Het is me een eer'' zei ze en glimlachte zonnig.
Met lichtte stappen liep ze vrolijk weg.

''Cairo aangenaam'' zei hij tegen het meisje. En glimlachtte even naar Neko.

Het is me een eer u te mogen ontmoeten Zei Okami plechtig. Ze vouwd haar vleugels uit en vliegt om hoog.

Cairo knikte en keek naar de vleugels. Xavier kwam aangevlogen. ''hey Xavier'' zei Cairo en gaf de vogel wat te eten.

Sakura zat verderop tegen een boom aan en luisterde naar wat er gezegd werdt. Ze was best verlegen en wou niet naar hun toe. Na een tijdje raapte ze haar moed bij elkaar en stond op. Ze liep op het groepje af en zag Okami wegvliegen, Neko weglopne en Cairo bezig met Xavier. Ze bleef even stil. '' Uhm...hoi.'' zei ze uiteindelik.

Menila kwam aanlopen en zag het groepje staan. ''Hoi'' zei ze verlegen. Ze kende hier tenslotte niemand want ze was nieuw. Haar vriend hat haar gedumd en de rest van de familie was dood.

Okami zag dat er nog meer mensen aan kwmaen lopen en vloog terug. ''Goeiemorgen'' Zegt Ze en land op haar voeten.

Memila zag het meisje staan. ''Hoi'' zei ze. ''Hoe heet jij?'' zei ik weer.

''Hoi ik ben Okami en jij?'' Vroeg Okami. Ze loopt op het meisje af en maakt een buiging.

''Hallo'' zei Memila en keek even naar de grond. Ze moest zich niet meer bang en verdrietig voelen. Ze beet in haar lip. Het ging een beetje bloedde maar dat veegde ze weg. Ze keek Okami aan. ''Ik heet Memila zij ze met een biberende stem.

Hoi hoe gaat het met je? vroeg Okami nieuwschierrig. Je hoeft neit bang te zijn hoor ik bijt niet Zei Okami grappent als ze ziet dat Memila nogal angstig was.

Sakura keek naar Memila. Ze vroeg zich af waarom ze zo bang was. '' Hoi, ik ben Sakura'' zei ze na een tijdje en deed een stap in Memila's richting. Ze keek haar vriendelijk aan.

'Hoi'' zei Memila. Het verdrietige gevoel was weer helemaal weg. Ze zag de twee staan en wist even niet meer wat ze moest zeggen.

Hoi wie ben jij Zei Okami tegen het andere meisje. En waarom ben jij toch zo bang? Voreg ze aan Memila.

Sakura keek vriendelijk naar Okami en toen naar Memila. Ik begin me nu ook af te vragen waarom Memila bang is Dacht Sakura.

Memila schrok. Hebben ze iets gemerkt? dacht ze. Úh... nou... eh... De tranen stonden alweer in Memila's ogen. Niet huilen Memila dacht ze. Niet huilen. Memila veegde de tranen weg en begon te vertellen. ''Ik ben kortgeleden gedumd door me vriend'' zei Memila. ''Ik hield zo veel van hem'' zei ik weer. ''En me ouders hebben me het huis uitgezet omdat ze zeiden dat me vriend niet deugde'' zei ik weer. ''Ik geloofde ze niet en zei dat ik dan maar het huis uit ging. Me ouders zeiden toen dat als dat me beslissing was dat ze me nooit meer hoefde te zien. Later heb ik ze inderdaad nooit meer gezien. Ik voel me zo rot. Ze willen me nooit meer zien en dat komt allemaal door die... die.... '' zei Memila. ''Ik weet niet meer wat ik moet'' zei Memila huilend. En leggde haar gezicht in haar handen. Memila wist wel dat het allemaal haar eigen schuld was.